Dinozaur polski

"Dinozaur polski"

Czytamy. Tatowe "Dinozaury Polskie", bo dzieci lubią dinozaury. Zośka też:

- Ten dinozaur jest groźny. I ma kapcie.

Żeby była jasność: nie każdy, kto jest groźny, ma kapcie. Ale niektórzy tak.

poniżej wspomniany dinozaur, autorstwa Roberta Myki i wierszyk doń pasujący, autorstwa własnego. Książeczka się sprzedała w całym nakładzie, co, jako autor, ogłaszam wszem i wobec z dumą.

  „Dinozaur”

Dinozaur – straszne jaszczurzysko

Monstrum, pra – bestia, smok, gadzina

Potwór – gruboskór, zjada wszystko

(tak jak mój wujek wraz z rodziną)

Potem wykąpie się w bajorze

Pożre przed spaniem zielska worek

Pysk złoży w trawie, sen go zmorzy

Jak tatę przed telewizorem

Wstanie, odchrząknie, strząśnie liście

Opłucze z grubsza łeb rogaty

I rusza na jaszczurów wyścig

Jak kuzyn – co chce być bogaty

Cielsko przeciągnie aż zatrzeszczy

Od boku do drugiego boku

Żuje powoli i nie wrzeszczy

Jak moja babcia – ceni spokój

Taka historia – jednym słowem

Gdyby inaczej poszły tryby

Dinozaur byłby tak jak człowiek

Można pogdybać: gdyby, gdyby