Muzyka czasów minionych

Historia jest krótka, ale rozwojowa – jak Hania. Hania jest głośno. Tata ma inną koncepcję rozwoju:
- Hania, cichutko.
Hania ma ripostę pod ręką:
- Cichutko to ja już byłam.
Głośny aplauz.

Jednakowoż nie za głośny, żeby nie spłoszyć koni.

Insygnia królewskie

Muszę się do czegoś przyznać: lubimy słuchać „Króla Bula”. Jan Kobuszewski w roli głównej śmieszy, tumani, przestrasza. Ale głównie śmieszy. I czasami edukuje, pośrednio, wprowadzając w środowisko słowa i zwroty do wyjaśnienia.
- Tata, co to są insygnia królewskie? - Tata lubi takie pytania, bo wtedy może popisać się wiedzą albo fantazją. Czasami jednym i drugim. Albo męczyć się ze znalezieniem synonimu słowa „insygnia”. Ale jako, że Zosia czeka, Tata przechodzi do konkretu:
- Insygnia królewskie to berło, korona…
W tym momencie wkracza Hania z całą mocą dwu-i-półrocznej charyzmy, naładowana po uszy przekazem medialnym z pewnością siebie godną religijnego przywódcy wykrzykuje uroczo zmiękczając poszczególne wyrazy:

- To jest korona wirusa!

Jakby ktoś miał wątpliwości.

Skorupki za młodu nasiąkają jak te gąbki.