Plusplusquamimperfectum

Na ekranie w związku z klimatami frakowo-muszkowymi "Hallo Szpicbródka czyli ostatni występ króla kasiarzy" - Fronczewski i Kownacka w miłosnym pas, Kwiatkowska z roztańczonymi nogami i Kobuszewski jako tajniak. A w teatrze "Czerwony Młyn" jako krawiec niejaki Salomonowicz, który bardzo przypomina nam Sebka. Zosia po krótkim rzucie okiem przychyla się do opinii:

- Sebek jak był stary.

W gramatyce polskiej to rzadkie zastosowanie "absolutnie nie istniejącego przeszłego czasu teraźniejszego dokonanego w przeszłości".  

Wyższa gramatyka

Tata w desperacko-romantycznym porywie postanawia przypomnieć sobie chwalebną przeszłość i podciąga się na drążku oświetlając Mamę i resztę rodziny gołą klatą nieprzystającą do standardów depilacji panujących w świecie fashion. Zosia ma jedno pytanie:

- Tata, kiedy będziesz miał mięśnie?

Przychodzi moment, gdy trzeba dziecku wytłumaczyć, co to jest czas przeszły dokonany.

Nie żebym szpanował, że kiedyś miałem, ale kiedyś miałem. I szpanuję.

  

Imię dla kota

Czytanie bajki o kocie Filemonie i jego zblazowanym prawdopodobnie ojcu - zawodowym abnegacie Bonifacym przypomniało o zeszłorocznym kocim holokauście - zginęły koty u obu dziadków, u nas los dopadł Grubego i Stefana. Trzeba to było jakoś ukoić:

- Jak się przeprowadzimy, to sobie jakiegoś kota weźmiemy Zosiu. A jak go nazwiemy?

- Może Mruczek?

- Jak będzie ładnie mruczał, to tak. A jak będzie w łaty, to jak go nazwiemy?

- Włatek.

W dokumentach będzie Włatysław.

Historia to bajka.

Rozmowa w domu schodzi na pewnego znajomego Tadeusza, który jest w drodze (zarówno znajomość, jak i bycie w drodze wspomnianego Tadeusza są wysoce metaforyczne). Oczywiście rodzice błyskają wyrafinowanym dowcipem słownym, bazując na latach doświadczeń i ogólnym poczuciu błyskotliwej abstrakcji:

- Tadeusz, wajchę przełóż!

Zosia wybucha oczekiwanym śmiechem i dorzuca swoje 2 grosze:

- Tadeusz Kopciuszko!

Ktoś jeszcze śmie narzekać, że świadomość historii narodowej urąga w kraju nad Wisłą? Skoro przedszkolak świadomie przypomina wodza, który śmiałym atakiem mysich kosynierów przeważył losy bitwy pod Racławicami? Naczelnika, który to własnym pantofelkiem zdobył armatę Bartosza Głowackiego? Bohatera Wojny o Niepodległość Stanów Zjednoczonych, gdzie to decyzja o szaleńczej szarży karet z dyni umożliwiła zwycięstwo w bitwie pod Saratogą?

Nasza historia to bajka a nasza bajka to historia. Warto o tym pamiętać, żeby nie zapomnieć. No.

Ktoś ma inną wizję historii? Proszę skonsultować z naszymi ekspertkami.

Koń Ugacja

Koniugacja na sankach w wykonaniu Jagienki:

- Ja zjadę. A ty też będziesz zjadać?

Gramatyka języka polskiego ma w sobie pewien paradygmatyczny kanibalizm, nieprawdaż? (Jeżeli ktoś wie, o czym mówię, niech mi powie).

Odpukiwanie w niemalowane.

Klasyka slapsticku. Jagienka spada jednocześnie z dwóch krzeseł pod stół, po drodze uderza o blat i ląduje z zupełnie nie komediowym płaczem i w pozycji mało klasycznego nocnego telemarka. Należy ustalić pewne fakty:

- Gdzie się uderzyłaś Jagienko?

Jagienka w rzednącej mżawce łez wskazuje na stół.

- Ale w co się uderzyłaś?

- W krzesło!

 W takich wypadkach trzeba mebel przytulić albo wezwać stolarza pierwszego kontaktu.

Niektórzy są po prostu za szybcy - dla starych i dla migawek aparatu.

Homofony

Wyprawa do Izerbejdżanu w poszukiwaniu zimy, białego proszku i ogólnego poślizgu.

- A może spotkamy Jack'a Frost'a? - deklinacja anglosaskich nazwisk to jedna z zabawnych właściwości języka polskiego (acz nie tak zabawna, jak czeska deklinacja wyżej wspomnianych).

- Ale Zosiu, żeby spotkać Jack'a Frost'a, to trzeba w niego wierzyć.

- Jak to, to on ma wieżę?

Homofony to druga zabawna właściwość języka polskiego. Ortografia to trzecia, ale najmniej zabawna z tych trzech.

Wielka wyprawa małej Zosi.

Chęć radości

 Jagna pełna roszczeń w kwestii artystycznej:

- Chcę malować farbami! Hurra! Chcę!

 Trzeba się cieszyć, z tego, co się chce, a nie z tego, co się ma.

Oblicza zbrodni

 Jagienka z permanentną premedytacją pod ewidentną inwigilacją dokonuje czynu moralnie wątpliwego acz o raczej małej szkodliwości społecznej, wrzucając bardzo drobne zabawki za kosz z brudną bielizną. Potem w kierunku zaskoczonego bezrefleksyjnością czynu i zupełnie pozbawionego reakcji nadzoru rodzicielskiego pada prowokacyjne zapytanie:

- Dlaczego to zrobiłam?

Bezrefleksyjność była pozorna. Trzeba zrobić fakultet z psychologii dziecięcej albo z resocjalizacji. 

Tymczasem Zosia przebiera się za Gandalfa i psychoanalizuje Golluma. Takie czasy.

Niedopowiedzenia

Topwszechczasowy Noworoczny wieczór z radiową Trójką. Powoli przygasające gdzieś tam światła wielkich miast tudzież gdzieś tu średnich wsi i już ledwo tlące się w oczach światełka świadomości małej Jagienki. Ostatnim wysiłkiem umysłu córeczka rzuca w rytmie doorsowskiego "Riders on the storm" (miejsce 6):

- Mam dwie rączki...

I cisza. Sen jak doorsowski "The End" (miejsce 54) zapada nieubłaganie. Szamański trans Jima Morrisona skłania do paradoksalnie trzeźwych wizji przyszłości: mam dwie rączki, mam rozum, dam sobie radę w życiu.

Na pewno to chciała powiedzieć. Optymiści mają w życiu łatwiej.  

Na zdjęciu Jagienka i rączka. Jedna rączka. Zośki.