Skarb

- Pobawimy się... - popatrzyłem na córeczki i ironia podpowiedziała zabawę - ... w poszukiwanie skarbów.

Dwa największe skarby ruszyły na łowy. Starszy skarb bardzo świadomie przeczesywał przestrzenie mieszkaniowe, młodszy skarb bardzo radośnie robił dokładnie to samo. Wreszcie Zośka, niczym Archimedes w kąpieli, krzyknęła:

- Eureka!

To znaczy oczywiście byłoby tak, gdybyśmy posługiwali się starożytną greką na codzień. W Studniskach zabrzmiało to bardziej jak:

- O rety!

- Co jest?! - zainteresowałem się z zasady, odrywając na chwilę uwagę od książki. Miałem nadzieję, że dłużej im zejdzie na poszukiwaniach.

- Skarb!

- Gdzie?!

- W łóżku - Zośka podniosła kołdrę - Zobacz.

- Ale tu nie ma skarbu - odezwał się we mnie empiryczny racjonalista.

- Jest - Zośka nie miała wątpliwości - Zobacz, to Żaden Skarb.

 Prawdziwe bogactwo. Za żadne skarby bym go nie oddał. Nie widzę. Takiej możliwości.