Gada-rynka

Jest taka teoria, że indyjskie samochody i moto-riksze mają klakson połączony z silnikiem i w uproszczeniu: trzeba trąbić, żeby jechać. Jagienka ma podobnie: jak tylko przestaje mówić albo śpiewać – ustaje akcja serca. Dlatego w mojej biednej głowie bezustannie dźwięczy jej słodki głosik podtrzymujący funkcje życiowe poprzez zadawanie pytań z prędkością karabinu maszynowego – Jagienka ma prawdopodobnie wbudowaną świadomość, że odpowiedzi nie są tak ważne i nie czeka na informację zwrotną, bombarduje dalej pytaniami albo często tym samym pytaniem. Udzielenie odpowiedzi jest niemożliwe fizycznie, brakuje wolnej przestrzeni między słowami.
Do tego dochodzą obszerne fragmenty bajek recytowane z dokładnością do znaku przestankowego w interpretacji albo piosenki improwizowane, wyuczone tudzież zasłyszane. Pół biedy kiedy leci klasyka dziecięca, ale już sięgające wyżyn poezji i muzycznie nie do ruszenia opowieści o tej co tańczy dla mnie (ewidentnie podłapane na zajęciach tanecznych w przedszkolu, dziecko się edukuje do życia w społeczeństwie i uodparnia na wrażliwość) po dwudziestym wysłuchaniu powodują odpadanie szkliwa z zębów.
Nie dziwota, że Mama i Tata mają kłopoty z uszami. Reakcja obronna organizmu.
Bywa, że temat słowotoku jest żywcem jak z Tomasza z Akwinu zdjęty:
- A czy w niebie są domy?
- A czy tam jest ciepło?
- A czy dziadek Janek żyje skoro umarł?
- Tata, a ksiądz to taki nowy Jezus?
- Mama, a ten Piłak od Jezusa to on był ostry i miał takie zęby?
A potem Jagienkę dopada sen i powietrze napełnia się ciszą.

Hanka jest zafascynowana krasomówstwem siostry i wygląda na to, że chce pójść w jej ślady.